Postpunkformatie DITZ haalt hun schurende gitaren door hele batterijen effecten, produceert log pompende baslijnen, stompt op drums alsof ze er het leven uit willen meppen en gaat van gortdroge parlando tot stemband-verscheurende oerkreten en terug. Om op te vallen in de drukbevolkte rayon Britse gitaarbands moet je tegenwoordig goed je best doen. Daarin slaagt DITZ met verve. Hun forward thinking melange van noiserock en post-punk viel meteen in de smaak van scene-overste Joe Talbot en krijgt in de UK bijval bij media als DIY, Loud & Quiet en The Line of Best Fit. DITZ heeft bands als Flipper, Black Flag en Fugazi in hun DNA, maar valt niet uit de toon tussen acts als IDLES en Girl Band. Het gaat over onzekerheid, gender, queerness, een misfit zijn in een maatschappij vol eikels. En naar die laatste een dikke dubbele middelvinger opsteken. Frontman Cal is de antithese van de macho hardcore bro die vaak als karikatuur naar voren geschoven wordt en de band verenigt in een kleurrijke samenvatting van de caféscene van Brighton.
DITZ werkte zich in de aandacht met een reeks singles, waaronder hun Peaches cover ‘Fuck The Pain away’ en ‘Gayboy’, dat werd opgepikt door het Franse modelabel Celine en stond op de podia van Glastonbury, Leffingeleuren en Best Kept Secret. Daarnaast speelden ze supports voor IDLES en Slaves en tourden ze met Drahla. Hun debuutalbum ‘The Great Regression’ is van het spannendste wat er dit jaar in gitaarland te horen viel. Op het podium gaan ze nog harder. Breaking Waves!
