Voor zijn nieuwe plaat ‘Save Me Not’ kroop de Argentijnse cellist en componist Sebastian Plano ’s nachts de studio in. Midden in het door de lockdown verlaten Berlijn, anders het epicentrum van de nacht, verfijnde hij zijn muziek: verstild, meeslepend en van een onbeschrijfbare schoonheid.

Sebastian Plano componeert en speelt ensemblemuziek. Op zijn eentje. Sinds hij de klassieke wereld vaarwel zei om meer te doen dan het herinterpreteren van de oude meesters zwierf hij de wereld rond. Vanuit zijn geboortestad Rosario ging het naar Buenos Aires, daarna Italië, Boston, San Francisco en uiteindelijk Berlijn. Zijn ervaringen en ontmoetingen verwerkt hij in zijn composities.

Zijn vorige album, het Grammy-genomineerde ‘Verve’, was een perfect gebalanceerde oefening van zachte strijkers, rimpelende piano en verfijnde electronica. ‘Save not me’ gaat dieper en brengt Plano’s composities naar een nieuw niveau. Voor fans van ólafur Arnalds, Jóhann Jóhannsson en Max Richter.

"Een voeler, geen denker", zo beschrijft de Nederlandse pianist en componist Pieter de Graaf zichzelf. Het is ook een mooie omschrijving voor de muziek van de rijzende ster aan het neo-klassieke firmament en Edison Classical Award-winnaar. Zijn stukken meanderen, deinen op en neer en slaan wanneer je het niet verwacht plots een hoek om. Het is lichamelijke pianomuziek, organisch opgebouwd vanuit een enkele noot of drieklank.

Bijna liet de Graafs lichaam hem in de steek. Heftige spier- en gewrichtsklachten ontnamen hem alle kracht in zijn armen, vingers en polsen. Volgens de dokters zou hij nooit meer piano spelen. Maar de wil om muziek te maken duwde hem door een zware revalidatie. Het inspireerde Pieter de Graafs laatste album 'Equinox', dat draait om het idee van verandering, maar ook rond hoop en doorzetting. Het is piano met een romantische slag, die soms doet denken aan klassieke kamermuziek, maar telkens trekt Pieter de Graaf de luisteraar terug het heden in met lichte toetsen electronica, experiment en onverwachte sprongen.